به گزارش تیکنا، شرکت‌های بزرگ فناوری و فضانوردی در تلاشند تا نسل جدیدی از ماهواره‌ها را توسعه دهند که در «مدار بسیار پایین زمین» (VLEO)، منطقه‌ای بین ۱۰۰–۴۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح سیاره، فعالیت می‌کنند.
برخلاف ماهواره‌های معمولی که در ارتفاعات بالاتر حرکت می‌کنند تا از مقاومت جوی دور بمانند، ماهواره‌های VLEO باید با تأثیرات اصطکاک هوا مقابله کنند. با این حال، اگر بتوانند این چالش را با موفقیت پشت سر بگذارند، می‌توانند فناوری فضایی را متحول کنند.
ماهواره‌های VLEO مزایای چشمگیری دارند. آنها می‌توانند تصویربرداری فوق‌العاده دقیق از زمین ارائه دهند که برای کاربردهایی مانند نظارت، پایش محیطی، و واکنش به بلایای طبیعی ارزشمند است.
نزدیکی آنها به زمین می‌تواند امکان ارائه خدمات اینترنت ماهواره‌ای سریع‌تر را فراهم کند، و حتی می‌تواند ارتباط مستقیم با تلفن‌های همراه را ممکن سازد، که گامی فراتر از شبکه‌های ماهواره‌ای کنونی می‌باشد.
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های حفظ ماهواره‌ها در VLEO مقاومت جوی است که اجسام را به سمت پایین می‌کشد و باعث می‌شود در هنگام ورود مجدد به جو بسوزند. به همین دلیل، برخلاف ماهواره‌های مدار بالاتر که می‌توانند دهه‌ها یا حتی قرن‌ها دوام بیاورند، عمر ماهواره‌های VLEO معمولاً فقط چند ماه یا حتی چند روز است.
اما یک فناوری پیشرفته به نام «پیشرانش الکتریکی تنفس هوایی» (ABEP) می‌تواند این وضعیت را تغییر دهد. سیستم‌های ABEP مولکول‌های جو را جمع‌آوری کرده و آنها را مثل سوخت مصرف می‌کنند، که به طور بالقوه می‌تواند به ماهواره‌ها اجازه دهد برای مدتی نامحدود در مدار باقی بمانند.
ماهواره فعال در مدار بسیار پایین زمین با وجود تمام مزایای آن بدون خطر نیست. افزایش فعالیت‌های ماهواره‌ای می‌تواند مدیریت ترافیک فضایی را پیچیده کند؛ و تغییرات جوی، که تحت تأثیر فعالیت‌های خورشیدی است، می‌تواند عملکرد ماهواره‌ها را غیرقابل پیش‌بینی سازد.
با این حال، با افزایش علاقه و پیشرفت فناوری، به نظر می‌رسد که VLEO به زودی به پدیده‌ای مهم در اکتشافات فضایی تبدیل شود و پتانسیل عظیمی در زمینه‌های تجاری و علمی ایجاد کند.
