ساخت و ارزیابی نانوکاتالیست‌های فرایند تولید پروپیلن توسط محققان دانشگاه تهران
ساخت و ارزیابی نانوکاتالیست‌های فرایند تولید پروپیلن توسط محققان دانشگاه تهران
محققان مهندسی شیمی دانشگاه تهران در طرحی با حمایت بنیاد ملی علم ایران موفق به ساخت و ارزیابی نانوکاتالیست‌هایی بر اساس کروم و گالیوم به روش لایه‌نشانی اتمی شدند که در فرآیند هیدروژن‌زدایی پروپان در حضور دی اکسید کربن به عنوان اکسید کننده ملایم جهت تولید پروپیلن کارایی دارد.

به گزارش گروه فناوری پیشرفته تیکنا، محققان مهندسی شیمی دانشگاه تهران در طرحی با حمایت بنیاد ملی علم ایران موفق به ساخت و ارزیابی نانوکاتالیست‌هایی بر اساس کروم و گالیوم به روش لایه‌نشانی اتمی شدند که در فرآیند هیدروژن‌زدایی پروپان در حضور دی اکسید کربن به عنوان اکسید کننده ملایم جهت تولید پروپیلن کارایی دارد.

فاطمه گشول دره‌سیبی در تحقیقات رساله دکتری خود با عنوان «ساخت و ارزیابی نانوکاتالیست‌های بر اساس کروم و گالیوم با روش لایه‌نشانی اتمی برای فرآیند هیدروژن‌زدایی پروپان در حضور دی‌اکسید کربن به عنوان اکسیدکننده ملایم جهت تولید پروپیلن» از راهنمایی عباسعلی خدادادی، عضو هیات علمی دانشگاه تهران بهره برده است.

گشول در توضیح این طرح گفت: اولفین‌های سبک نظیر پروپیلن و اتیلن به‌ دلیل استفاده بسیار زیادی که در صنایع شیمیایی دارند از جمله مواد کلیدی این صنایع محسوب شده و خوراک ورودی بسیاری از واحدهای شیمیایی نظیر تولید پلیمرها و هیدروکربن‌های اکسیژن‌دار هستند. رایج‌ترین روش تولید اولفین‌های سبک، شکست با بخار و شکست کاتالیستی بستر سیال نفتا، دیزل سبک و سایر محصولات جانبی نفتی است.

وی افزود: البته با توجه به خالص‌نبودن پروپیلن حاصل از این روش‌ها، برای دستیابی به پروپیلن خالص، وجود مراحل جداسازی بعدی ضروری است. از طرفی، مصرف انرژی بالای این فرآیندها، کاهش ذخایر نفتی و افزایش قیمت نفت، صنعت پتروشیمی را به سمت یافتن روشی جایگزین از خوراک به مراتب اقتصادی‌تر با درصد تبدیل بالاتر سوق داده است.

این پژوهشگر درباره مزایای فناوری هیدروژن‌زدایی گفت: یکی از مزایای تکنولوژی‌های هیدروژن‌زدایی، تولید عمده اولفین نظیر خوراک ورودی است که به این ترتیب به جای تولید انواع محصولات، یک محصول هدف را به میزان عمده تولید می‌کند. هیدروژن‌زدایی کاتالیستی پروپان می‌تواند به دو شیوه اکسیداسیونی یا غیر اکسیداسیونی انجام شود؛ با این وجود، استفاده از اکسیژن به عنوان اکسیدکننده موجب اکسیداسیون بیش از حد خوراک و تولید گستره زیادی از محصولات مطلوب و نامطلوب می‌شود؛ از این‌رو، استفاده از دی‌اکسید کربن به عنوان اکسیدکننده‌ای ملایم و در دسترس می‌تواند این محدودیت را نیز از بین ببرد.

گشول دره‌سیبی در پایان خاطر نشان کرد: از مشکلات اساسی و مهم در انجام این تحقیق، تهیه مواد اولیه بود چرا که مواد اولیه مورد نیاز طرح، در آمریکا تولید می‌شد و آنالیزهای موجود در داخل کشور نیز برای تحقیقات ما مؤثر نبوده و به لحاظ ابعاد با اندازه مورد نیاز ما مغایرت داشت. با این‌وجود‌‌‌‌‌ به دلیل اهمیت طرح در موضوعاتی نظیر گازهای گلخانه‌ای‌‌‌‌‌‌‌ با همت بیشتری برای انجام طرح تلاش کردیم و خوشبختانه نتایج مفیدی هم حاصل شد.

انتهای پیام/